تماشاگر

شب عجیبی داشت. پر از افکار درهم و احساسات پیچیده و البته، کتابی عجیب. سعی می‌کرد فکرهایی که نمی‌خواهد را با تکان دادن سرش بیرون کند که خوابش برد. تکان دادن هیستیریک سرش زیر نور رعدوبرقی که هر چند دقیقه یک بار اتاق را روشن می‌کرد، شبیه صحنه‌ای از فیلم‌های ترسناک شده بود. انگار که تشنج کرده بود و فقط یک موسیقی مخوف و صدای جیغ در پس‌زمینه را کم داشت. سر خودش داد می‌زد که نباید فکر کنی و صدایی جواب می‌داد "اما چرا؟ من می‌خوام فکر کنم!".